Cerkak Impen Dadi Nyata

Wengi iki langite padhang gumebyar. Lintang lan rembulan katon endah nyunari bumi saisine. Rasaning atiku ayem tentrem neng ngisor cahyaning rembulan. Ana platarane omah aku lungguh dikancani kunang-kunang sing ngetokake cahya magawe sansaya padhang njingglang bengi iki, aku nyoba ngetung kunang-kunang sing akeh cacahe mau.

          “ siji, loro, telu, papat,...satus. wah akeh tenan kunang-kunange! Coba aku bisa njipuk kunang-kunang mau siji wae kanggo bapak lan ibuku supados purun nyekolahna aku nganti sarjana,” ucapku greneng-greneng ijen.

          Aku tumungkul pasrah, ngrumangsani nasibku. Aku pengin kaya kanca-kancaku sing bisa kuliyah, sing bisa nggolek ilmu nganti perguruan tinggi,” atiku ngresula sanajan bapak lan ibuku ora karep yen aku kuliyah,”

Kagem Gusti ingkang Maha Agung

Dhuh Gusti, geneya uripku kaya ngene? Aku pengen kuliyah ben dadi guru, saged nimba ngelmu ing perguruan tinggi . kenging menapa kula mboten saged kados kanca-kanca ingkang saged nimba ngelmu? Sedaya kancaku gadhahi tiyang sepuh ingkang ndukung putranipun ingkang badhe kuliyah. Nanging menapa bapak lan ibu kula mboten kados mekaten? kula nyuwun diparingi kesabaran, katetegan manah supados nggayuh rahmad panjenengan. Amin..

          Saben rina wengi ing pangarepanku, aku tansah nulis surat kanggo Gusti Allah. Apa sing bisa tak tindakake kanggo ngrubah nasibku iki. Aku tansah nangis ing ati. Aku tansah nduweni pangarepan supaya Gusti Allah saged maringi kamurahan marang kula. Aku mung bisa arep-arep sepisan maneh supaya wong tuwaku bisa mbiyayani aku kuliyah. Rasa pepenginku kuliyah pancen gedhe, ora mung pengen nggolek ilmu, aku uga kapengen yen mengko bisa mbantu adhiku sing esih sekolah SD lan SMP. Aku nduweni karepan bisa nyekolahna adhiku nganti kuliyah lan bisa dadi wong sing wiguna kanggo keluwarga lan masyrakat.

          Awan kuwi langite mendhung, gludug glumeger kaya nyigar bumi. Dina iki pengumuman menawa aku ketampa apa orane ing perguruan tinggi. Aku tansah numpak sepedhah montor astrea sing wis reyot knalpote kukuse kemebul. Aku githa-githa maring warnet lan mbuka pengumuman mau ing internet, atiku deg-degan, tak buka pengumuman kuwi,siji,loro,telu,papat,..lodinge suwe tenan. Kaping lima pengumuman kebuka. Atiku deg-degan sansaya banter, mataku dlewer eluh tumetes nang pipi, sanajan aku langsung sujud syukur merga aku ketampa ing Universitas Negeri Semarang jurusan Bahasa lan Sastra Jawa . Aku bangga lan seneng banget merga bisa nyingkirake wong 1.000 sing ndaftar nang kono. Aku langsung balik ngomah lan matur kaliyan Bapak lan Ibu .

“bu..pak... ! mriki, aku ketampa wonten ing Unnes jurusan Bahasa Jawa !” aku nimbali bapak lan ibu saka njero omah.

“kados pundi nok? Kowe ketampa ing Unnes? Selamat nggih nok ibu tumut seneng kowe bisa ketampa ing kono”. Ngendhikane ibu karo nyikep aku kenceng.

***

Sunaring sang baskara mlebu ing sela-selane cendela kamar. Hawa anget nyikep awak. Aku tangi saka amben lan siyap-siyap ewangi Bapak lan Ibu.

“Rara..wis siyap apa durung? Kene ewangi Bapak gawekna wedang, arep takgawa menyang sawah” swarane bapak celuk-celuk aku.

“nggih mangke sakedhap malih pa, Rara taksih beresi kamar”. Wangsulane aku .

Rara apa iya tah nduk kowe ketampa ing Unnes ?”, pitakone bapak .

Nggih pa leres. Menapa nggih pa?”wangsulane aku.

Nanging ya menapa arep dijupuk kowe ya wis bisa basa jawa ngapa kowe malah jupuk basa jawa! Ora basa inggris utawa basa liyane!” ngendikane bapak.

Aku mung bisa meneng lan ngempet tangis ing njero atiku. Sanajan lara atiku merga Bapak bisa-bisane nggawe semangatku tambah loyo.

Kagem Gusti ingkang Maha Agung

Maturnuwun awit nikmat ingkang sampun kaparingaken dhateng kula,Gusti. Dalaning gesang tansah kula lampahi, nanging kenging menapa bapak kula mboten ndukung kula merga kula kuliyah ing basa jawa. Kula nggih kuliyah badhe nimba ilmu, ilmu menapa kemawon nggih wonten manfaatipun. Muga-muga pepenginku dikabulake Gusti ingkang Maha Asih. Amin...

Wis seminggu iki pengumumanku ketampa ing Unnes. Nanging bapak lan ibu ora nanggepi apa sing wis takperjuwangake melu tes ing Semarang kanthi rong ndina. Kuwi kabeh ya merga mbayar UKT(Uang Kuliyah Tunggal)ne uga larang nganti Rp 3.500.000 pantes wae bapak lan ibuku ora nyanggupi, bapak kerjane ya mung buruh macul, karepanku bisa kuliyah sansaya adoh sansaya angel mujudakene. Aku tansah ngempet tangis ing njero atiku ngadepi kanyataan sing kaya mangkono . Aku banjur metu saka kamar kanthi mripat sing bendhul merga nangis.

“Kok beneh kaya biyasane Bapak ora celuk-celuk jenengku? Ibu ya ora krungu swarane. Gek padha menyang ngendi wong ngomah iki?” batinku. “Bu..Pa..! aku undang-undang bapak lan ibu.

“ana apa Ra?” ibu mlayu saka latar lan gita-gita nyedhaki aku.

“Bapak pundi bu? Napa Bapak mboten tindak sawah dinten menika?”

“O..alah ibu lali Nok. Wis saiki lungguh kene ibu takmengarep ngrampungake nyapu latar.”

“saiki lungguh kene sik, mengko Ibu sing njelasake!”

“Njelasaken perkawis menapa tah bu? Ana apa iki? Batinku bingung.

“watara limang menit ibu bali saka latar banjur lenggah ing sisihku”.

“wonten menapa ta bu kok kula ndadak dilungguhke ngene lan badhe ngendika menapa kok serius sanget”.

“Ngene loh Nok, iki ana kabar apik kanggo kowe. Kowe bakal bisa kuliyah,” ngendikane ibu karo ngelus-ngelus rambutku.

“Napa bu, bisa kuliyah??? Ah mbok ampun guyon.

“Tenan kok Nok, ngendikane ibumu kuwi pancen bener. Kowe bakal bisa kuliyah. Anane Bapakmu ora menyang sawah dheweke lagi lunga njupuk dhuwit kuliyahmu,” ngendikane ibu.

“Ya Allah....alhamdulillah, menapa saestu bu? Nanging lajeng sinten ingkang ngampilaken dhuwit Bapak kangge kuliyah kula Bu? Pitakonku pengin ngerti.”

“Sing nyilihi dhuwit ya Budhemu...Bapak mung nyilih sejuta nanging Budhemu sing nduweni ati becik lan trenyuh karo semangate kowe kapengin kuliyah nanging wong tuwamu iki ora bisa mbiyayani, lajeng Budhemu menehi dhuwit Rp 2.500.000 nggo tambahan kowe kuliyah Nok.” Ngendikane ibu dibarengi tumetesi eluh ing pipi.

Aku ora nyana ning Budheku nduweni kabecikan arep mbantu mbiyayani aku kuliyah. Atiku seneng banget. Aku maturnuwun banget marang Budheku sing wis mbantu aku lan keluwargaku. Bapak lan ibu uga tumut ngaturake panuwun marang Budheku.

“Dina kuwi uga aku mbayar UKT ana ing bank BNI. Alhamdulillah  matur nuwun Gusti, donga pangarep-ngarep kula sampun dipunkabulaken. Samangke kula saged kuliyah ingkang bener lan saged mujudaken cita-cita kula lan saged mbantu bapak lan ibu ngringanaken beban. Maturnuwun Gusti, lumantar Budheku saged mbiyantu kula, mugi-mugi Budhe lan kulawarganipun pikantuk barakah saking panjenengan.Amin...

*CUTHEL*