Cerkak Pesugihan nggawa Petaka

Tarmono lungguh ing sangisore wit wringin sing ngrembuyung godhonge, dhuwure kanthi limang meteran. Swara angin sing nggawe sumilir ndadekake mripate Tarmono sansaya kriyep-kriyep kapengen ngliyep. Dheweke ing kono mau lagi angen-angen kapengen dadi wong sugih sing duwe sawah, duwe mobil lan pekarangan sing amba kaya gene Drohun juragan jago sing paling sugih nang desa Kemukus kuwi. Wadone Tarmono sing arane Maryati mbiyene prawan sing paling ayu dhewe ing desane. Maryati saben ndinane mung tunggu omah, dheweke ora gelem mbiyantu Tarmono merga awake yen kerja jarene encoke langsung kumat, maklum wae nginung susu ya pendhak setaun sepisan tukune ya nang Boyolali sing jarene luwih murah, sangkin ora ana dhuwite. Ben ndina piring pating klontang, cekcok ora tau liren tanggane ya pada umbas-umbis ngrasani keluwargane Tarmono lan Maryati sing katon ora tentrem. Ben ndina mesthi padu, padune ya gara-gara Tarmono mung tukang becak lan buruh macul sing namung nampa dhuwit akeh-akehe mung seket ewu. Tarmono sansaya mumet mikiri wadone sing panjaluke ora tau liren.

Ing wayah esuk kuwi Tarmono biasa arep mbecak supaya olih setoran, nanging dina kuwi pancen lagi sepi, merga ya wong ndesa saiki luwih seneng yen numpak motor, jarene luwih cepet lan murah. Saya suwe ngenteni penumpang ora ana, dheweke banjur keturon ing lincak cedhake warunge Inah.

“ Mas Tarmono! tangi kae loh mas wis ana penumpang nggolek becak, sampeyan kok malah nang kene wae tura-turu!” Inah nggugah Tarmono sing nembe ngliyep”.

“ aku isih kesel Nah, sirahku ngelu”. Kandhane Tarmono .

“ ngelu kenapa ta mas?” pitakone Inah .

“iki loh bojoku njaluk tuku sepedhah montor, njaluke ngotot ora pernah mikir yen lanange kuwi kerja susah kaya ngene panas-panasan, bojoku nek duwe pepenginan ya kudu njaluk dituruti, aku saiki wis loyo Nah, nggolek gaweyan rena-rena, nglamar nang kantor endi wae ora pernah olih panggilan, aku wis putus asa Nah, aku arep nggolek gaweyan sing cepet nggasilake dhuwit akeh, wis ora takpikir maneh halal lan harame!”

“ loh mas, sampeyan aja ngono ta mas, putus asanan! Mbok ya kaya aku iki randha tetep akeh dhuwite! ora mikir maneh lanange sing megat aku, sing penting aku wis bahagia duwe usaha warteg cilik-cilikan nang kene, sing penting bisa kanggo tuku beras!”.

“ aku wis putus asa Nah, terus aku saiki kudu piye Nah ?”. pitakone Tarmono.

Jebul Drohun sing lagi mangan nang wartege Inah krungu gunemane wong loro mau. Banjur Drohun marani Tarmono.

Tarmono..kowe kenapa tah? Mesakke tenan uripmu..duwe wadon mung siji ya wis sengsara kaya ngene tah uripmu.!!! Yuh kene takjak menyang nggon ku. Kowe kapengen sugih tah?”. Kandhane Drohun karo menehi kertas alamat.

Tarmono langsung lunga .

Becak sing wis reyot dijupuk ing pinggir wartege Inah kanthi rasa bungah lan deg-degan arep ngampiri alamat dukun sing diwenehi Drohun mau, becak digenjot sansaya banter.....

Kira-kira rong puluh menitan becak wis tekan desa ana ing alamat mau, katon sepi, ora ana wong pating sliwer lewat, swarane kewan garengpung katon cetha sanget, kethek-kethek pating nglantung ing wit. Takdeleng-deleng ana gubug sapinggire wit wringin ing kono, kanthi ati teteg aku mlaku ngampiri gubug mau. Nembe jumangkah nyedhaki lawang wis ana swara .... “mlebu nang, ana ngapa kowe mrene? Arep njaluk pesugihan? Nggih monggoh lenggah”.

Durung aku kumecap apa-apa mbah Durna wis ngarti kabeh sing dakarepake”.

Saiki kowe tak gawani blorong iki, kowe kudu bisa ngrawat lan makani apa bae sing blorong iki papengenake, aja nganti kowe ora makani blorong iki!!!! mengko kowe bakal olih bencana!!!! kowe bakal cilaka!!!!!”. Kandhane Mbah Durna.”

“nggih mbah aku langsung manut lan nuruti kabeh apa sing diwasiyatake mbah Durna marang aku.”

Aku pamit balik lan langsung nuju ngomah. Durung nganti rong jam aku olih blorong mau ing paturonku wis ana dhuwit akehe ora mekakat rong koper gedhe, dhuwite warna abang jambon kabeh, emas-emasan sak kotak gedhe isine jangkep gelang, kalung, ali-ali”.

Aku lan bojoku langsung girang jingkrak-jingkrak olih harta karun sing akehe ora karuan. Banjur bojoku ora sida tuku sepedhah montor dheweke malah njaluk tuku mobil, aku ya dadi bojone mesthi nukokna ora bisa nolak.

Sansaya dina sansaya wengi sansaya esuk dhuwit ku nambah akeh, akeh lan akeh. Bojoku tambah seneng lan girang bisa tuku barang sapenake dhewe. Aku ya mung mesem, dhuwit nggolek gampang ya metune gampang.” Kumecap ing atiku.

Salah sawijine dina kuwi bojoku weruh iklan ing TV ana iklan paket plesir ing kutha Bali, dheweke ngeyel njaluk rono, aku ya wong lanang gari manut wae apa kabeh pepengenan bojoku yen aku mampu ya aku turuti.

Omah taktitipake karo mas Pur satpam ing omahku.

Aku dina sesuk langsung mangkat menyang airport lan nuju ing Bali.

***

Mas Pur sing nembe dadi satpam telung wulan ing omah kuwi wis sering krungu omongane tangga sing ora bener lan ora dipercayani karo Mas Pur dhewe. Ora mung siji, loro tangga sing nuduh yen majikane kuwi ngingon Blorong, dheweke sing bengi kuwi dikongkon njagani majikane umahe telung ndina, banjur mateni lampu. Ana ing sajrone omah dheweke kaget, “ lah kok jebul kamar majikane durung di kunci!! iki kok ora kaya biyasane majikane lali kaya ngene.” Kandhane Ing atine Mas Pur .

Banjur mas Pur mlebu lan kaget ora karuan ing kasure majikane ana ula wujud blorong, dheweke keweden lan namung ngadeg ngejejer ora tumindak menyang endi-endi .

Blorong kuwi nesu-nesu durung dipakani, “apa ya majikanmu kalalen karo aku!!!!!!! sawise kabeh harta, kanikmatan dunyo wis takmenehi kabeh marang dheweke!!!!!. Aku bakal pateni kowe Tarmono.....blorong ngilang tanpa tepak.

Banjur sesuke Mas Pur tangi saka semapute, dheweke kaya ngimpi weruh blorong nang kasure majikane. Dheweke banjur njagong ing korsi tengah lan ndeleng TV, dheweke sansaya kaget, kaget lan kaget! ana brita kecelakaan pesawat sing newasake majikane.

“Brarti mbengi kuwi udu impen, omongane tangga kabeh kuwi pancen bener yen majikanku ngingu blorong.” Ucape Mas Pur greneng-greneng ijen.

cuthel