Cerkak Layang Saka Mantan

          Brownis sing lagi tak gawe banjur dakselehake nalika, pawongan gedhe dhuwur nganggo tas, helm lan jaket kanthi tulisan “TIKI” wis ngadeg ana ngarep gerbang. Aku jumangkah nyedhaki. Pawongan gedhe dhuwur mau ngulungake kembang mawar warna abang banjur lunga embuh menyang endi parane .

          Aku isih ngadeg ana ngarep gerbang. Kembang mawar kanthi warna abang sing ana tanganku mung tak sawang-sawang. Dakgatekake. Ing kembang mawar iki mau ana layang warna jambon jenengku ditulis komplit. Semono uga alamatku ditulis ora ana sing keleru, amplop dakwalik. Ing sangisore tembung pengirim ana tulisan :

Diah Syavana.

Diah ? Diah syavana ? kaya ngapa kagetku bareng mangerti sapa sing nulis layang iku. Aku kaya-kaya ora percaya menawa bakal nampa kembang lan layang saka dheweke. Awit, sasuwene iki, dheweke ora nate kirim layang babarpisan. Nanging saiki ngerti-ngerti layange teka ing pangkonku. Ora sranta. Kagawa saka rasa sing selak kepengin mangerteni surasaning layang, aku banjur mlayu menyang kamar.

Kembang mawar dakselehake, amplop dakbuka. Lempitan kertas sing uga warna jambon sing ana jerone tak jupuk. Dakwaca .

Kanggo Diah.

Sing tansah dakkangeni

Tekan ngono anggonku maca dakpunggel. Tulisan tangane mung sing rong larik iku daksawang tanpa kedhep. Sing tansah gawe kangen ? aku banget gumun karo tetembungan sing kaya ngono iku. Kedadak jroning atiku banjur tuwuh pitakonan. Apa aku isih pantes dikangeni ? sabanjure aku meneng kanggo sawetara karo sedhela-sedhela unjal ambegan landhung. lan ora let suwe aku banjur nutugake maca maneh.

          Diah, apa kowe isih kelingan lelakon patang taun kepungkur? Dakkira kowe ora bakal nglalekake. Lan mungguhku dhewe ya ora bisa lali. Isih panggah daksimpen dadi memori. Lelakon patang taun kepungkur mujudake reroncening crita antarane awake dhewe. Critane wong lanang lan wadon sing lagi dolanan kembang-kembang asmara. Ya, wektu iki mujudake dina-dina sing kebak kabungahan lan kabagyan. Nanging, emane, wektu iki uga mujudake dina surem tumrape awake dhewe. Aku lan kowe kudu pisah, nalika aku kasmaran karo kenya liyane.

          Tekan kono anggonku maca daklereni maneh. Layang banjur tak seleh ana ing pangkonku. Aku mung bisa meneng lan meneng. Sinambi sedhela-sedhela maknyut . . .pikiranku dumadakan mabur menyang wektu-wektu patang taun kepungkur. Wektu sing kebak sejarah tumrape aku lan dheweke.

          Wektu patang taun kepungkur mujudake wektu sing ora gampang daklalekake ngono wae. Ya ing wektu iku aku lan dheweke tansah sesandhingan reruntungan. Mecaki dina-dina kanthi kebak rasa kabagyan lan katresnan. Ing wektu iki aku lan dheweke tansah duwe pepenginan kepengin menthik lintang-rembulan. Utawa kapengen ambyur lan nglangi ing samodra madu sing ambane tanpa wangenan.

          Ing sawijining wektu, yaiku nalika aku lan dheweke kumpul ing acara reoni SMA. Padha-padha nelakake janji ora bakal pisah.

“sawise sekolahe rampung awake dhewe njur kepriye ?” kandhane nandes.

“ sing kepriye apane?” aku malah genti takon.

“Iya sesambungane antarane awake dhewe iki.”

          “biasa ta”

          “iya aku ngerti. Nanging sawise aku rampung sekolah rak kudu kerja dhisik golek gaweyan menyang jakarta”.

          “mungguh aku kutha pemalang lan jakarta iku ora adoh. Cedhak banget. Apa maneh tumrape wong sing kadhung seneng lan tresna. Sepira jarake kutha ora dadi pepalang. Rak ya ta? La saiki aku sing genti takon, aku lan kowe kudu kepriye?”

“lho kok malah takon? Rak ya kudu tenanan ta, ora bakal pisah ngono,”

“sing dakjaluk ya ngono iku, wis ta. Awake dhewe ora susah sumelang. Pokoke tetep nyawiji, ora bakal pisah.”

Krungu tembungku sing kaya ngono iku dheweke banjur mesem, lega. Aku terus dirangkul kenceng lan dijiwit sarosane. Mesthi wae aku sambat kelaranen , nanging dheweke ora maelu, malah anggone njiwit dibaleni, aku gemes.

          Ing dina-dina iku aku lan dheweke tansah gegandhengan. Ora nate pisah. Lan ing wektu iku uga dheweke sansaya ngatonake sipat manjane.

          Waktu mrambat kanthi cepet. Aku lan dheweke wis kasil lulus SMA lan dheweke kerja ana ing Rumah makan Padang ing Jakarta. Lan sawijining dina nalika aku lagi lungguhan ana teras omah, ngerti-ngerti dheweke teka kanthi polatane peteng. Aku kaget. Sebab ora biasane dheweke teka kanthi polatan kaya ngono.

          “ana apa, mas?” pitakonku sawise dheweke lungguh ing sisihku. Dheweke mung meneng wae. Tanpa kumecap. Polatane sansaya katon peteng. Atiku wis krasa ora penak, dheweke saya judes lan ora nate sms aku maneh .

          “ yah, wetengku krasa ora kepenak, aku arep maring mburi ndisit” kandhane iqbal karo nyekel weteng.”

Ora patia suwe dheweke menyang mburi HPne dheweke ana sing nelpon, aku deg-degan lan sansaya nesu jebul sing nelpon kuwi wong wadon arane Ratih, atiku sansaya lara merga Ratih ngakune wis dadi pacare saka rong wulan kepungkur, aku nangis karanta-rata”.

Iqbal sing nembe metu saka WC kaget lan takon maring aku, kenapa kowe nangis yah? Ana apa jan-jane nganti nangismu kamisesegen kaya ngono”.

Saiki dhewek pisah aku ora arep ganggu uripmu maneh karo Ratih pacarmu, atiku lara. wis suwe, aku ngarep-ngarep kowe, kowe sing wis takpercaya, kowe sing wis takkarepake dadi calon bojoku, tapi jebul kowe malah ngiyanati aku!!!! aku lara!!!. lunga kowe bal!!!! aku wis ora pengin ketemu kowe maneh.” Aku langsung mlebu kamar”.

Layang sing kawit mau ana ing pangkonku alon-alon dakangkat, dakwaca maneh.

Diah, senajan anggonku milih wong wadon sakpenake dhewe. Aku nyesel banget mbiyen ninggalake kowe.

Anggonku maca dakpunggel maneh. Dumadakan jroning atiku bisa ngrasakake seneng nyipati kabare dheweke.

Terus tulisane sing kari sethithik banjur dakwaca maneh, Dakrampungke.

Diah, kowe aja kaget. Ing wektu –wektu iki aku banget rumangsa kasepen. Atiku lara lan njarem. Senajan wis dakcoba dakkipatake adoh meksa ora bisa.

Diah, sepisan maneh aja kaget. Saiki aku urip ijen. Awit limang sasi kepungkur bojoku selingkuh karo kancaku dhewe lan dakpegat. Aku ora ngerti karo kanyataan sing ana iki. Geneya Ratih tega tumindak kaya ngono?

Diah, senajan kepriyea wae aku wis nrima marang pandoming urip. Mbokmenawa iki wis dadi garising uripku. Aku mung njaluk karo kowe, dongakna wae supaya aku bisa lumaku kanthi jejeg.

Geneya lelakon uripmu dadi kaya ngono mas ? Aku bisa ngrasakake sepira sedhihe atimu lan gedhening panandhangmu. Lan njenggirat! Aku banjur ngadeg lan layang sing ana tanganku banjur daksimpen primpen. Nalika aku krungu klakson lan gerenge mobil sing mlebu menyang plataran omah. Sing ana njero mobil iku ora liya kang mas Ozak bojoku, sing bubar balik saka kantor lan ngaterna brownis sing tak edol ing kedai mall matahari .

*Cuthel*